COSTA BRAVA
Tussen de olijfbomen van Can Barrull, weg van de bewoonde wereld, wacht een rijkelijk opgetaste tafel met enige smart op vijf Amerikanen. Zij zijn the lucky ones die zometeen mogen aanschuiven voor een exclusieve olijfolietasting, gevolgd door een lunch die alleen al vanwege de locatie onvergetelijk zal zijn.
KAASJESKRUID
We liggen te dagdromen op het gras tussen het kaasjeskruid, dat uitbundig paars kleurt en sensueel, naar muskus, geurt. Met de zon als picknickkleed en een koel briesje als ventilator voelen we de stress van onze schouders afglijden. Het enige wat we horen, zijn vertrouwde keukengeluiden. Iloanda Bustos bakt ‘kibbeling’ van bloemkool, haar versie op Korean Fried Cauliflower, en tempura van salie.
LLORET EXPRESS
Bevoorrecht waren we dat we in juli 2016 én bij Arzak én bij Mugaritz én bij Martín Berasategui én bij Azurmendi in en rond foodwalhalla San Sebastián mochten tafelen. Het was de reis van ons leven. Niets kon Spaans Baskenland nog overtreffen.
Dat je aan de andere kant van Noord-Spanje als fijnproever evengoed niet verveelt, daar hadden we geen benul van. De Costa Brava? Dat is toch dé plek waar jongeren tijdens de eerste vakantie zonder ouderlijk toezicht de bloemetjes buiten zetten? Dat blijken ze inderdaad te doen. De Lloret Express rijdt er op en aan. Als je dat deel mijdt, wat zal het beslaan, nog geen 10 procent van de Baix Empordà, dan ga je er een geweldige tijd tegemoet. Weten wij inmiddels, dankzij Sheila Struyck die de Costa Brava jaren geleden al heeft omarmd. We vouwen onze handen tot een hartje richting deze chef sustainable gastronomy die haar vriendin Iloanda vanmiddag assisteert op het landgoed van Can Barrull. Als je openstaat voor nieuwe inzichten, schrijf je dan via haar website in voor haar nieuwsbrief. Sheila voedt je met inspiratie en met originele, veelal plantaardige, recepten.
CHEF DE LAS FLORES
De tattoo van een olijf op haar arm verraadt haar passie. Iloanda is olijfoliesommelier, en ambassadeur van Fontclara aceite de oliva extra virigin. Ze is meer dan dat, ze is bovenal een begenadigde chef met een nomadenbestaan. De natuur, of jouw (vakantie)huis, is haar restaurant. Ze staat in Spanje bekend als la chef de las flores, de bloemenchef. In opdracht van het champagnehuis Krug bereidt ze morgen, onder meer, een brioche van jasmijn en anjer, zwarte rijstkrokantjes met een mayo van saffraan en goudsbloem en een escabeche van rozen voor de Catalaanse sterrenchefs.
EEN GRATIS PARFUM
Fontclara is in het gelijknamige gehucht, niet ver van Can Barrull, opgezet door een steenrijke Zwitserse vastgoedhandelaar Roland Zanotelli. Kenners zwepen met de vloeibare schatten van Fontclara, gemaakt van de olijven argudell en/of arbequina. De ene na de andere award sleept Zanotelli binnen met zijn olijfolie waaronder goud op de Amsterdam International Olive Oil Competition (AIOOC), die is opgezet door olijfoliegoeroe Gregor Christiaans.
Argudell is een inheemse zwarte olijf en diens olie ruikt zoals de Alt Empordà ruikt. In Nederland moet je neus op straat hard werken wil je zintuigelijk iets meekrijgen van wat er groeit en bloeit, in de Costa Brava is de natuur zelfs op drukke kruispunten een gratis parfum. Wilde anijs, mastiek, in dit jaargetijde ruik je het overal, zonder dat je ervoor hoeft te bukken of de ladder erbij hebt te halen. De arbequina is een van de kleinste olijven ter wereld. Klein is inderdaad fijn, denken wij al na de eerste druppel.
DIEPGANG
De olijfolie van Fontclara is onder meer te koop bij Grau in Palafrugell, de megawinkel die in juli 2023 wereldnieuws werd door de diefstal van negen flessen wijn. Hoezo? Die negen flessen vertegenwoordigden een waarde van 111.000 euro. En da’s geen tikfout. Niet alles bij Grau is peperduur. Ze hebben genoeg wijnen onder de 5 euro van aanvaardbaar niveau. Ons wordt gewezen op Garnatxa d’Empordà van Celler Espolla: een amberkleurige, edelzoete streekwijn gemaakt van liedoner roig (grenache gris) en liedoner blanc. Gekonfijte abrikozen, vijgen, dadels, mediterrane kruiden, karamel en honing, het schuilt er allemaal in. Het is kortom een dessertwijn met diepgang.
HUISCAVA
Grau grossiert in heel gave azijnen, zoals de vinagre cava van Gardeny. Het hart van de cava ligt weliswaar wat zuidelijker in Catalonië, in de Penedès maar in de Empordà hebben ze geen gegronde reden nodig om deze bubbel open te trekken. En wij proosten lustig in het luchtledige met ze mee. Vooral de cava brut reserva van biopionier Albet i Noya, de huiscava van de drie gebroeders Roca uit Girona, is subliem. Zuiver, complex en een heel elegante mousse. Uiteraard gemaakt van macabeo, xarel·lo en parellada, en van chardonnay die als vierde druif is toegestaan. Ze schenken ‘m tevens bij Normal, het betaalbare broertje van El Celler de Can Roca in dezelfde beeldschone middeleeuwse stad. Niet in de gelegenheid te lunchen of te dineren in Girona? Voor 16 euro is deze cava te koop bij gelateria & confiteria Rocambolesc aan de voet van de rode Pont de les Peixateries Velles over de rivier Onyar. Geloof ons, dat geld is deze fles dubbel en dwars waard.
FANTÁSTICO
Als geld geen issue is, kun je voor 115 euro bij wijnbar Plaça del Vi 7 in Girona een fles Tondonia blanco -een blend van viura en malvasia- van bodegas López Heredia uit de Rioja laten aanrukken. Schijnt een wijn van ongekende klasse te zijn. Deze intieme wijnbar c.q. gastropub onder een prachtige arcade is opgezet door Roger Viusà, een van ’s werelds beste sommeliers. We hebben het bij Plaça del Vi 7 gelaten bij een cafè doble en die was fantástico. De koffieprijzen liggen aan de Costa Brava minstens 50 procent lager dan in Nederland: meer dan 2,20 euro hebben wij er gedurende ons vierdaagse verblijf niet betaald voor een dubbele espresso.
TRAMONTANA
De Costa Brava reikt van de Franse kust tot Blanes en is onderverdeeld in Alt Empordà, Baix Empordà en Girona en La Selva. Niet helemaal duidelijk is of het schiereiland van Cap de Creus, het meest oostelijke punt van Spanje, er ook toebehoort. Het past niet in de Spaanse logica als dat niet het geval is.
Grillige kliffen, een landschap vol eigenaardige vormen, verweerd door de tramontana, verborgen stranden: je weet niet wat je ziet op dit schiereiland: oogverblindend mooi. Let wel: hoogzomer is Cap de Creus grotendeels afgesloten voor gemobiliseerd verkeer om een brand te voorkomen. Je moet er inderdaad niet aan denken dat iemand achteloos een ongedoofde peuk uit het autoraam gooit die door dezelfde tramontana buiten het asfalt belandt en dat daardoor dit uniek stukje aarde -sommigen wanen zich er op de maan- verloren gaat.
ZEGELRING
Met de tramontana hebben de Empordà-bewoners een haat-liefdeverhouding. Deze vlagerige en daarmee verraderlijke wind steekt er geregeld de kop op. Uit de bergen betekent ‘t, en die bergen zijn in dit geval de Pyreneeën. Diezelfde bergen zijn verantwoordelijk voor adembenemende zonsondergangen. De luchten van Salvador Dalí, geworteld in Figueres en Cadaqués in de Alt Empordà, zijn minder surrealistisch dan je denkt. Dat Bijbelse licht, dat kleurenpalet is écht. Althans aan de kant waar je zicht hebt op de bergen, bij zeezicht mis je de magie. Omdat de zee in het oosten ligt, zie je daar alleen de zon opkomen. Als je ze in dit gebied over de bisschop hoort praten, hebben ze het niet over een geestelijke maar over een grijze berg bij Torroella de Montgrí. Een onvoltooide burcht op deze berg verbeeldt de zegelring van de bisschop.
OVER DE SCHOUDERS
In de oksel van dit nationaal park ligt Cala Montjoi, de baai die tot in de eeuwigheid geassocieerd zal worden met het mythische restaurant El Bulli. Chef Andoni Luis Aduriz van Mugaritz liep er ooit stage, en hij is niet de enige baas in Baskenland die over de schouders van Ferran Adrià heeft meegekeken. Wat in noordwest gebeurt, aan de Costa Vasca, is deels in noordoost ontstaan. Gek eigenlijk dat we daar nooit bij stil hebben gestaan dat El Bulli óók Costa Brava is, alsmede El Celler de Can Roca. Dat je bij Costa Brava eerder associeert met snackbar De Koe dan met de culinaire wereldleiders, dat zegt veel over de kracht van (sociale) media en het gebruik van bepaalde hashtags, alsmede over de manier waarop de reisbranche de Costa Brava voor het voetlicht brengt. Die misplaatste beeldvorming heeft als voordeel dat je je er non-stop verwondert.
Nee, we hebben al die tijd niet onder een steen gelegen. Tuurlijk weten we van revolutionaire vondsten van El Bulli en dat ze bij El Celler de Can Roca meer dan een lekker potje kunnen koken, we legden nooit eerder de link met de Costa Brava.
SFERIFICATIE
El Bulli is al een tijdje niet meer. Op 30 juli 2011 was de laatste wals van opperbulldog Ferran Adrià in Roses, de badplaats waartoe de inham Cala Montjoi behoort. Sferificatie, gelficatie, foam van al wat eetbaar is, air baquette, al deze uitvindingen zijn geclaimd en gedocumenteerd voor elBulli1846, het museum dat in 2023 zijn levenslicht zag en zijn weerga op aarde niet kent. 1846 is -toeval of niet- het geboortejaar van dat andere gastronomische genie, Georges Auguste Escoffier, maar verwijst in de eerste plaats naar het aantal avant-gardistische gerechten bedacht door El Gran Maestro, waarover later meer.
SOBRASADASAUS
Voor El Celler de Can Roca moet je minstens een jaar van tevoren reserveren. Zolang geleden is deze trip niet uitgestippeld. Even twijfelen we tussen Massana (1 Michelinster), aangeraden door Spanjofiel en een van de Nederlands sympathiekste, zo niet dé sympathiekste, wijnhandelaren Ian van Eck, en Normal. Normaal is al gek genoeg, toch? En dat blijkt.
Shakende smaakpapillen bij de rode reuzengarnalen als tartaar gesneden in een sobrasadasaus met een appel-venkelsalade. Die garnalen zijn de geliefde gambas rojas uit Palamós, een vissersdorp ten oosten van Girona. Lokaal is heel normaal in Spanje. De groene waterglazen bij Normal zijn bovendien gemaakt van gerecyclede rieslingflessen.
VAN ORIGINE
Of duurzaam denken de standaard is? We passeren in de Costa Brava betrekkelijk weinig elektrische auto’s met een Spaans kenteken, op plastic flessen zit geen statiegeld, dus nee, dat niet. En er zal vast iets van chauvinisme meespelen in de keuze voor lokaal. Laat onverlet dat de Spaanse keuken van origine groener is dan bijvoorbeeld de Franse. Olie versus boter.
BIKINERIA
Sobrasada laat zich het snelst vertalen als smeerbare chorizo van El Cerdo Negro Mallorquín, een zwart varkentje uit Mallorca, waarin pimentón de la vera (gerookte paprikapoeder) is verwerkt. Een broodje sobrasada is er net zo gewoon als een broodje filet americain in Nederland. Tegenover Grau, die wijnreus, zit pa & bocateria La Distreta, en daar hebben ze naast rustieke broden croissants en gegrilde buns met sobrassada, brie, tijm en honing. Bij een pa is niet per se een vader aan zet. Zoals bikini er niet iets is om aan te trekken. Pa is brood in het Catalaans, bikini een tosti. Ga dus niet naar een bikineria als je een strandoutfit zoekt.
XUIXOCONTEST
Xuixo, cilindervormig deeg gefrituurd in olie, gevuld met een custard en bestrooid met suiker, kun je overal in en rond Girona krijgen. De room is in de originele versie crema Catalana -dus met kaneel en citroenaroma’s- maar je treft ‘m met custards in tal van smaken: van ratafia tot kardemom, van cheesecake tot pompoen. Het Fòrum Gastronòmic de Girona organiseert jaarlijks een heuse xuixocontest. We zijn te kort in de Costa Brava om alle winnaars langs te gaan. En dat is misschien maar goed ook, we zouden dichtslibben. De xuixos van La Distreta -onder toeziend oog van de bisschop ontsprongen, in Torroella de Montgrí bevindt zich het oerfiliaal- zijn in elk geval delicioso.
IJS VAN EIDOOIER
Zou Normal xuixos bakken zou het zijn naam wellicht recht doen. Het dessert is er verre van normaal. IJs van eidooier, puree van zoete aardappel, een granité en wat gelletjes van passievrucht aangevuld met segmenten van bloedsinaasappel, bizar goed, en dat voor 12 euro, ongelooflijk! Niet snel blazen ze ons van onze stoel. Normal flikt ‘t.
GEBAKKEN APPELIJS
Voor ‘abnormaal’ ijs kun je, we stipten ‘m net al aan, tevens terecht bij Rocambolesc, de ijssalon van Jordi, de benjamin van de familie Roca. De hemelse helado de manzana al horno, ijs gemaakt van gebakken appels, met gekaramelliseerde appelblokjes en butter cookies als topping is van next level.
JOSELITO
Op vijf minuten loopstand van Rocambolesc zit Casa Cacao, de chocoladeshop van de gebroeders Roca. Wij hebben pech want dit bruine walhalla is wegens vakantie even dicht. De buurman van Casa Cacao is El Tall waar je bijna struikelt over de Joselito Gran Reserva’s en pata negra’s. Geen zin om uit eten te gaan, en voldoende saldo op de bankrekening, voor een ultraluxe tapasplank is dit hét adres.
Houten planken zijn om de hoek te koop bij de kookwinkel die luistert naar een naam die wij geregistreerd hadden willen hebben: Culinarium. Ze hebben er tools om watermeloenen mee te snijden, koeltassen in alle soorten en maten, waterijsmallen, wat niet? Mocht je langer dan wij in Costa Brava verblijven, in een appartement of op de camping, en iets vergeten van huis mee te zijn genomen, Culinarium is jouw reddende engel.
LIEFLIJKE DORPJES
Het stikt in de Costa Brava van de lieflijke dorpjes, dorpjes waar de telefooncel nog niet het veld heeft hoeven te ruimen. Wij lichten er twee uit: Palafrugell in Baix Empordà en Peralada in de Alt Empordà. In het kurkenstadje Palafrugell is het Catalaans jaarrond nog de voertaal. Wij ontdekken de Costa Brava nu pas, de rijken der aarde hebben er allang een tweede huis. Sterker, de vermogende buitenlanders zijn er in de zomer zelfs in ruime meerderheid. Ze realiseren zich niet, of ze willen zich niet realiseren, dat ze hier en daar de lokale economie behoorlijk ontwrichten en de schattige sfeer danig verpesten met hun kortstondige doch nadrukkelijke aanwezigheid. Er zijn locals die bewust hun favoriete eetplekken verzwijgen, wij begrijpen waarom.
BIJENPOLLEN
Mareta is een naam die vraagt om onthouden te worden. In de vitrine van deze pastisseria, gelegen aan het pittoreske dorpsplein van Palafrugell, schitteren kunstige, puntgave gebakjes. Die met yoghurt en aardbeien is een dikke aanrader. Niet te missen is de dagelijkse markt. Het ene overdekte deel is bestemd voor verse vis en, uiteraard, de gambas rojas uit Palamós, het andere voor vlees en kazen. Buiten staan de kramen vol appels, vijgen, kersen, loquats, wilde perziken en potten bijenpollen. De Empordà is de Betuwe van Spanje. Het barst er van het fruit, de appelboomgaarden reiken er mijlenver. Waar veel fruit is, is jam. In Torrent heb je zelfs een Museo de la Confitura.
VERMUTERIA
Voorbij de vermuteria, Catalanen zijn vermoutdrinkers, vind je het delicatessenwinkeltje Can Quim. Zakken vol mongeta arrocina en andere witte bonen, arròs molí de Pals, vermut, garnatxa en sangria a granel, gepekelde ansjovis, sardines in olijfolie, citroenpeper, droge worsten, hoeveel authentieker wil je het nog hebben?
CHRONIQUEUR
Zeg je Palafrugell, zeg je Josep Pla (1897-1981). De chroniqueur van Catalonié, de profeet van het mediterrane dieet, is de volksheld van Palafrugell. Op zijn oude dag schreef hij het boek El Que Menjava, later in het Nederlands vertaald met Wat wij aten. In El Que Menjava blikt hij terug op dat wat in zijn leven op het bord heeft gelegen. Drie keer raden wat wij bij thuiskomst als eerste hebben gedaan? Een tweedehands exemplaar van Wat wij aten ligt op ons nachtkastje.
In het leven heeft alles zijn tijd, zijn zoete moment, zijn kans – zijn tragische of enerverende kans. Mensen die houden van de viskeuken weten uitstekend dat sardien de lekkerste vis is van alle vissen die rondzwemmen in de bittere wateren – op twee voorwaarden: deze moet op tafel komen als het er het seizoen voor is en je moet er niet te veel van eten. Zelfs als de sardien op zijn lekkerst is, moet je niet elke dag sardien eten. Het vermoeit, en als verorberen ontaardt in schrokken is het alsof de kogel niet uit de loop van een jachtgeweer komt maar uit de kolf.
Aldus Josep Pla.
ARRÒS NEGRE
De beste man had smaak, denken wij hardop, als we bij Pa i Raïm naar binnen gluren. Dit romantische restaurant, gespecialiseerd in de Empordà Cuisine, is het voormalige woonhuis van Josep Pla, de neef van de opa van chef Roseta Jorba. Kroonluchters, art deco-plafonds, ingetogen pracht en praal. Het gesteven linnen van recentere datum kleedt het geheel af. Hadden we maar geen retourticket gekocht, dan hadden nu tijd gehad om de arròs a la cassola empordanès en de arròs negre del senyoret van Roseta te proeven. In de Costa Brava hebben ze hun eigen ‘paella’ inclusief socarrat maar zonder saffraan – als we ons correct hebben laten voorlichten. De zoveelste reden om snel terug te keren.
OOIEVAARS
De toegangspoort tot het historische centrum van Peralada is nagenoeg even oud als de stad Amsterdam. We zijn er even stil van. Zo stil dat je het geklepper van de ooievaars op afstand hoort. Zwarte espadrilles doen er dienst als hangende plantenpotten. Het geel-rood gestreepte koord seint ons een correctie: espardenya, geen espadrilles.
In het buurtcafé El Carme lessen we de dorst gulzig met Vichy Catalan en iets minder inhalig met tinto de verano. Het koolzuurhoudende mineraalwater met een ziltige smaak, gebotteld uit de gelijknamige thermale bron in Caldes de Malavella, tussen Girona en Lloret de Mar, is mateloos populair in de Costa Brava. Onder volwassenen. Het is van dat water dat kleine (Nederlandse) kinderen vies vinden. Dieper onder de indruk zijn wij van het licht bruisende water waarmee ze bij elBulli1846 rondgaan: Vilajuïga, gewonnen in de uitlopers van Cap de Creus. Net wat zachter, net wat delicater.
PAN CON TOMATE
We verwennen onszelf met pimientos de padrón, salt cod fritters ofwel buñuelos de bacalao en ansjovis in olijfolie met getoast brood ingewreven met het vruchtvlees van tomaten. Een culinair conflict over de oorsprong van pan con tomate, pa amb tomàquet in het Catalaans, tussen Murcia en Catalonië laait er geregeld op. Schijnt er echt een ding te zijn onder de trotse Spanjaarden en Catalanen. Ons boeit vooral de smaak, en daar ontbreekt het niet aan.
We citeren Josep Pla opnieuw:
De Catalaanse keuken is bescheiden, klein, eentonig voor mijn part, met aantrekkelijke en minder aantrekkelijke kanten, maar ze heeft voedsel geleverd voor een heel volk. Je kunt ervan houden of niet, je kunt er hoog van opgeven of niet. Enfin. Een andere keuken hebben we niet. De werkelijkheid ontkennen ligt niet in mijn aard.
Niets mis met een burgerlijke keuken. Goede olijfolie verricht wonderen, en laten ze daar nou genoeg van hebben. We zitten eenvoudigweg gelukkig te zijn op het terras van El Carme.
JETSETFAMILIE
Exclusiever lunch of dineer je in Peralada in het prestigieuze kasteelrestaurant (1 Michelinster), wijnbar 1923 of bij L’Olivera, alle onderdeel van het Perelada Resort dat in het bezit is van de jetsetfamilie Suqué Mateu. Niet bij ons, wij hebben niets met auto’s, maar wie dat wel heeft, doet Hispano Suiza wellicht een belletje rinkelen. Tussen de naam van het dorp en dit resort, inclusief een high standard hotel, wijnhuis, spa en golfbaan, verschilt slechts één letter en tussen de oppervlakte van het dorp en het resort nauwelijks vierkante meters. Perelada is een dorp in een dorp.
SALSA FRICANDÓ
Het menu bij L’Olivera is samengesteld door tweesterrenchef Paco Pérez, hij van Miramar in het vissersdorpje Llançà aan de voet van de Pyreneeën en van het inmiddels gesloten restaurant L’Eggs in Barcelona waar biologische eieren de hoofdrol hadden. Da’s bij L’Olivera niet het geval, je eet daar bijvoorbeeld pijlinktvis uit Mar d’Amunt, tussen Cap de Creus en Cap Cerbère, in een salsa fricandó. Mocht je de jackpot in het casino van Castillo Perelada hebben gewonnen, magnums in overvloed om het net verworven rijkdom te vieren.
WIJNVAT VAN 180.000 LITER
Bij Perelada kun je je laten rondleiden door de hypermoderne celler aan de zuidzijde van het 14e eeuwse kasteel. Je bent dan getuige van hightechmachines die het suikergehalte in druiven meten en van het grootste stalen vat van Spanje, mogelijk zelfs van Europa, een vat van 180.000 liter. Je ziet er films, zo overweldigend, dat die haast wel door de beste cameraploeg ter wereld gemaakt moeten zijn. En ze verkopen er toffe kaarsen die geuren naar wijnstokken en vijgen. Als je niet allergisch bent voor commerciële tours, kijk je er je ogen uit. Ons ligt de marketing er te dik bovenop.
100 PROCENT SCHOON
Van de tasting bij Mas Geli in Pals, daar bij de rijstvelden, worden wij veel vrolijker. Anna Pérez Cansell is een jonge, betrokken wijnmaakster. Kurk haalt zij uitsluitend uit Palafrugell, Perelada grotendeels uit Portugal. De bodem van Mas Geli is 100 procent schoon. Vanaf dag 1, nu tien jaar geleden, opereert Mas Geli volledig biodynamisch. Voorheen was dit terrein een golfbaan. Met gif is dit domein nooit bestreden. Proef je pijnboompitjes in de Solista nº7? Dat kan kloppen. Want pijnbomen groeien er in de directe omgeving. Je proeft in deze witte wijn gemaakt van de druif subirat parent de botanische aroma’s van Pals.
CARINYENA BLANCA
Mas Geli tekent voor 10 procent van de wereldproductie van de druif carinyena blanca, met nadruk op blanca. Eentje daarvan, La Gran Nit, wordt gerijpt in granieten vaten. Lichtvoetig met veel finesse, dat typeert Mas Geli. In een onvervuilde grond hebben wortels het beter naar hun zin. Je hoeft voor Anna’s wijnen niet per se naar Pals, Food Steps is voor Nederland haar distributeur, maar doe jezelf een plezier en ga wél bij haar langs. Haar wijngaard is romantiek in optima forma. Komende week viert een echtpaar tussen de druivenstokken van Mas Geli zijn zilveren bruiloft met een diner van, jawel, Iolanda Bustos. We geven dit stel geen ongelijk.
SIDRERIA
We schreven het net al, we begeven ons in appelland. Als je bij Fontclara afslaat, in Palau-sator, rijd je via een landweg geleidelijk het domein van sidreria Mooma op. Tussen de appelbomen kun je daar picknicken, à la carte lunchen of dineren, je te buiten gaan aan ciders, zwemmen, shoppen. Mooma, nog net geen pretpark, trekt hele families en busladingen toeristen. Het is kolossaal, een rustieke vreetschuur als je er kritisch naar kijkt, maar niet op een storende manier.
Ze hebben er chips van gedroogde granny smith en ciders op de tap. Omdat de appels er doorgaans meer zon vangen dan in Nederland, bevatten ze beduidend meer fruitsuikers. De cider van granny smith is niet friszuur, eerder mildzoet, die van gala is zelfs mierzoet. En ze hebben gerechten waarvan wij opveren: Grandma Fina’s omelette cake, worst gekookt in appel en cider en geserveerd met appels die je bij een tarte tatin verwacht en stokvis met gebakken appel, ui en honingaioli.
ROMESCOSAUS
De driedubbele omelet kent een traditionele tortilla als onderlaag, courgette in de middelste laag en tomaat bovenin. Bij de groenten van de barbecue serveren ze er romescosaus. Het calçotseizoen is helaas voor ons voorbij. Calçot, een kruising tussen een lente-ui en een jonge prei, is typisch Catalaans. Geroosterd op houtvuur, gedoopt in een romescosaus worden calçots met een slabbetje als nieuwe haring gegeten. Ons volgende bezoek plannen we tussen november en april. En dan gaan we gelijk door naar Vic, de truffelstad ten westen van Girona, naar het tweesterrenrestaurant Les Cols in Olot waar ze koken met producten die geen reisafstand hebben afgelegd, naar rostisseria Can Padrés in Banyoles en al die andere banketbakkers die ooit op het hoogste podium van de xuixocontest hebben gestaan. En naar … we hebben nog zoveel te ontdekken in de Costa Brava.
Gepubliceerd: juni 2024
